Zawsze mnie odwiedzasz, kiedy...

Każdego dnia spoglądasz na mnie z fotografii
opartej o brzegi zakurzonych książek.
Twój uśmiech trwa w przestrzeni tajemnicy,
kiedy ja,
wciąż dotykam twoich śladów,
ostrożniejąc na każde skrzypnięcie drewnianej podłogi.

Ten dom jest domem umarłych, w którym wszystko jest spełnione –
nie, nic nie jest spełnione! –
nawet cienie tworzą we wgłębieniach kątów
niesłyszalne słowa.

Zakładam płaszcz, aby znowu wyjść naprzeciw deszczom,
gdy dochodzi do mnie twój zdławiony szept.
Stoisz w progu taka nierzeczywista, skłębiona –
urodzona z niczego!

Słucham uważnie, jak opowiadasz ze łzami w oczach
o tej strasznej tęsknocie
i zimnym wietrze, który przenika do głębi.

O tej ciszy wokół…

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2013-04-14 Dodano: 2015-09-12 00:18:20

Ten wiersz przeczytano 491 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie