Opis burzy na Starówce

Kiedy wychodze w deszczowy dzień
Nie muszę wylewać strumieniem łez
Krople deszczu opadają za nie


Stare drzewa o chebanowej korze
Łamane piorunem spadają
Ciemne ulice
Zamarżnięte śledzą mnie wzrokiem

Migają stare latarnie
Skrawki mokrej ziemi lepią się do podeszw
Czuć powiew zgorzchniałej trawy

Gdzie niegdzie przejdzie cień starowinki
Podparty drewnianą laską
Cichy świst bata
Jakby upadek głuchy

Na ulicach cicho
W okiennicach starych domów
Senność zapadła wieczna

Tylko od czasu do czasu jakiś człowiek
Wyjży za okna aby wypalić papierosa

Pada…
Głucha cisza
Nagle piorun trzaśnie
Jęk niebios
Błysk piekieł
Białe niebo całe
Naelektryzowane
Bije w ziemie jak biczem
Trzaska niemiłosiernie
W drzewa
Domy
Strare przewody
Trzask wydaje
Staje przed gapiem
Obraz najstraszniejszych zmagań natury

Bije w bębny piorun
Błyska się na kilometr
Deszcz zalewa stare miasto
I pobliskie kamienice
Cała Warszawa płacze…
Cała Praga i Żoliboż
Błyska się oczami Bogów

Po godzinie ustaje…
Cisza i spokój
Żadnych donośnych odgłosów
Żadnych dzieł natury
Tylko gdzie niegdzie listek z dębu spadnie
Co ze strachem opada
Na dno…

autor

Cynduś

Napisany: 2008-07-16 Dodano: 2008-07-13 16:33:35

Ten wiersz przeczytano 666 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie