Opowiadanie

Kiedy byłam małą dziewczynką uwierzyłam w Świętego Mikołaja, z czasem uwierzyłam w Boga. Nawet poznałam kilka Jego imion. Teraz siedzę jako już dorosła osoba na małej wielkości balkonie i zastanawiam się nad podjęciem ryzyka, jakim jest uwierzenie w ludzi.
Można to porównać do ekstremalnego sportu. Sportu który jest bratem gry w rosyjską ruletkę. Podobno do odważnych należy kolejny dzień. Jestem sceptycznie nastawiona na poznawanie nowych horyzontów. Kiedy podpływałam do brzegu nowej wyspy zawsze spotykały mnie niemiłe zdarzenia.
O wiele bardziej się boję niż wczoraj. Za każdym razem kiedy mijam mawet obcą dla mnie osobę, staram się od niej odsunąć chociaż o możliwy krok. Do węży się nie podchodzi, nawet jeżeli nie wszystkie są jadowite. Nie jestem weterynarzem, a nawet on może się pomylić co do diagnozy gatunku.
Jako dziecko ufałam ludziom, nawet za bardzo, przez co wiele razy zostałam wykorzystana, oszukana i zostawiona gdzieś na uboczu.
Moja pseudoprzyjaciółka z czasów podstawówki okazała się jednym z tych jadowitych gadów. Później przykrości zawitały nawet ze strony rodziny. O sąsiedztwie nie wspomnę.
Niezrozumienie, kpiny, brak miłości, przymus, bagatelizowanie mojego płaczu i bólu doprowadziło do destrukcyjnych myśli a nawet planów.
Na szczęście stanęłam na nogi, chociaż na moment dzięki ludziom poznanym przez internet, jednakże to całkowicie nie pozbawiło mnie cierpienia.
Długie nocne rozmowy telefoniczne, debaty e-mailowe i kilka spotkań poza ekranem dobrze mi zrobiło. Migrena ustąpiła. Jednak tylko na chwilę
Chmury nie zamierzały opuścić mojego nieba. Nadal trwają burze, nie potrafię odwiązać się od przeszłości, tych wojen między rzeczywistością a marzeniami. Medialne wiadomości, własne doświadczenia oraz informacje zaczerpnięte z innych źródeł na temat postępowania ludzi względem siebie jeszcze bardziej mnie od nich odsuneło. Dorosłe osobniki są jak jeszcze większy ogień.
Słyszałam wiele błagań o pomoc ignorowanych przez otyłych pracowników medycznych, ogromną ilość ostatnich wydechów. Widziałam oceany łez, dziecięcą nostalgię, bezduszność urzędników, ignorancję i bezczynność policji, niesprawiedliwość w sądach, brudne od krwi ręce były wszędzie, brak sumienia brak moralności w ludziach.
Pomimo terapii jaką uzyskałam dzięki duchowym braciom i siostrom nadal żyję, to dzięki im wzkazówkom i obecności jeszcze żyje. To aniołowie pod brązowymi szatami, potrafią wyleczyć poza murami szpitala i z dala od tabletek i strzykawek.
Mój przypadek jest o tyle mocny i ciężki, że była i jest to pomoc, krótkotrwała.
Nie potrafię być szczęśliwa, cieszyć się z tego co mam.
Mam mieszkanie, pełną lodówkę, peniądze na koncie bankowym.
Nie mam zaś zdrowego ciała, jestem niepełnosprawna, pomimo pozorów pełnosprawne są jedynie moje wiersze. Nie posiadam spokojnych nocy, ciszy w umyśle, spokoju w pamięci...
Na moim niebie nadal są chmury.
Kiedyś ktoś powiedział że z takim nastawieniem zostanę sama.
Przecież nie ma dwuosobowych trumien.
Kiedyś myślałam że ludzie są wsparciem nadzieją, stworzeni na podobieństwo Boga, teraz jestem innego zdania. Bóg nie może być człowiekiem, bo nie jest zły, nie zawodzi, nie jest materialistą, nie ma w sobie jadu, nie krzywdzi i nie skazuje na potępienie, jest dobry.
Nawet moje rodzeństwo duchowe jak już wspomniałam aniołowie kilka razy dopuściło się zdrady, co pozbawiło ich skrzydeł i złotej aureoli.
Dzięki nim potrafię mocniej trzymać się krawędzi..
Jeszcze nie jestem w stanie pokochać, zaufać, wybaczyć...
Siedząc tak od dłuższego czasu obserwuję zachód słońca. Dobrze, że nic na szczęście nie trwa wiecznie...
Nawet życie.
Każdy zasługuje na śmierć...
Upragniony spokój

Klaudia Gasztold

autor

cicha myszka

Napisany: 2019-08-06 Dodano: 2019-08-06 15:17:07

Ten wiersz przeczytano 621 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie