Opowiedz
Opowiedz mi, jak wstaje świt
i promień pieści głogi,
i jak poemat nieba dziś
wybiera blask tęczowy.
Opowiedz, jak się włóczy mgła,
woalem ścieląc łąki,
bym wyobraźnią mogła trwać,
nie czyniąc życia wiotkim.
Przecież potrafię dojrzeć brzask,
zasięgiem twego wzroku,
i obraz życia dzielnie tkać,
gdy tylko jesteś gotów.
W ciemności blaski można też
utworzyć po swojemu,
i najpiękniejszy pejzaż mieć,
więc przytul się- nic nie mów.
Komentarze (42)
Cudny!!!:-)
Przytulam sie do Twojego wiersza:)
jest ciepły delikatny jak muzyka przenika subtelnoscia
az do serducha:)
pozdrawiam:)
Subtelnie, delikatnie, ciepło...ach upajam się
spokojem płynącym z Twoim wierszy. Pozdrawiam
serdecznie:-)
Więc przytul się - nic nie mów. To jest istota
związku. Pozdrawiam. Bardzo ciepły wiersz.
Ciepło, miłość, spokój i pięknie, obrazowo
przedstawiona przyroda - jesteś w tym mistrzynią.
To ja się przytulam cieplutko do Twojego wiersza- z
nieba mi dzisiaj spadł swoim serdecznym, dobrym i
ciepłym klimatem. Poezja potrafi ogrzać serce,
szczególnie Twoja optymistyczna liryka:) Pozdrawiam
Madziu :)
ilez w peelce ciepla, ilez optymizmu,urzeka warstwa
liryczna, w rymowanych taka warstwe kocham. to jest
twoja mocna strona MAdzius,obrazujesz naprawde ladnie,
tak subtelnie...bardzo w kobiecym stylu.
Bardzo ładny wiersz, dla mnie cudny. Pozdrawiam Magdo
Rozbroiłaś tym wierszem, piękny:)
Pięknie płynie Twój wiersz, bardzo romantycznie :)
Pozdrawiam ciepło :)
Tak cieplutko, że nie można nie przytulić:)
Przytulam, Magduś:))
zachwycasz jak zawsze!!!