Optymistyczna śmierć

Napisane 4 minuty po ogłoszeniu śmierci Jana Pawła II

Panie Boże,
Właśnie powitałeś w niebiosach Jana Pawła II. Uścisnąłeś Mu prawicę, przytuliłeś, pogratulowałeś żywota.
Popatrzyłeś za plecy naszego Papieża. Za Bramę Niebios.
Spojrzałeś w miliony oczu, skierowanych ku Tobie
-Oddaj go nam-
prosiły niemym błaganiem.
Położyłeś dłoń na ramieniu Papieża, dałeś znak, aby się odwrócił,
aby mógł ostatni raz spojrzeć na swój, poprzedni, świat.
Ale także po to, by namcoś uświadomić.
Jan Paweł II odwrócił się w naszą stronę-
uśmiechnął się.
Zapłakał, uśmiechnął, posłał buziaka do zchorowanej staruszki, mrugnął do nastoletniego chłopaka.
I znowu się uśmiechnął. Był to uśmiech podwójny- bo wtedy, Boże,
właśnie w nim zamieszkałeś.
On podniósł otwartą dłoń- na pożeganie.
Oddał nam, ostatnie już, pełne miłości, spojrzenie.
Podziękował nam, każdemu z osobna, patrząc głeboko
w jego oczy.
Podziękował za wytrwałośc, wiarę,
bezbrzeżną nadzieję,
uśmiech,
miłość i siłę.

Boże,
ja także Ci dziękuję. Dziękiuję Ci za
Jana Pawła II.
Za najwspanialszego człowieka na Ziemi.
Za to, że to On sam nauczył nas tego, za co nam podziękował.
Dziękuję za Jego siły,
za Jego odwagę, wiarę,
ufność Tobie,
Boże,
miłośc, powagę,
rozważność, mądrość.
Dziękuję Ci za Jego uśmiech.
Usta rozciągnięte w geście miłości.
Miłości do całego świata.
Dziękuję Ci za to, że Jan Paweł II
istniał w tak wspaniały sposób.
Dziękuję.

Amen

autor

Harmeen

Napisany: 2005-04-02 Dodano: 2005-04-03 17:54:37

Ten wiersz przeczytano 633 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie