Ostatkiem sił

Tak jak to drzewo co usycha niemal
zdaje się ginie a wciąż się odradza
tak człowiek, kończąc życiowy "poemat"
cenne pierwiastki z cienia wyprowadza

Nie chce ich grzebać w swych tęsknot nawale
lecz na powierzchni utrzymać do końca
i ster ujmuje, pokonuje fale
broniące resztek dostępu do słońca

Słabnie, lecz steru nie wypuści z dłoni
choć płynie sił swych ostatkiem, wie o tym
przed nawałnicą zagłady wciąż broni
myśli, cenniejszych nad wszystkie klejnoty.

Poświęcony pamięci Ani - annael Wodniku2 przykro mi że nie przeczytałeś dokładnie mojego wiersza a raczej myśli w jego głębi...szkoda, ale poczytaj wiersze Ani.

autor

zofia

Napisany: 2008-08-08 Dodano: 2008-08-21 07:00:18

Ten wiersz przeczytano 1449 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie