Ostatnie planetarium.

Wilczakowe zmrużenia,
promieniujące zbroiłem wróżenia.
Czarnych kominów metalurgiczność,
kręgosłupy zakrytych w betonie konstrukcyjności.
Złociste kontrasty na tle czarno barwnego parkietu.
Wszystko się tutaj zaczyna,
co miało istnieć.
Ucieczka nie zawiera już w sobie żadnego sensu,
a każdy wspólny taniec nie musi kończyć się płaczem.
Dziwny to czas, gdzie zakończyła się upragniona podróż,
a rozpoczęła się aromatyzacja życia.
Kotwica wolności poza bacznością.
Uwolniona wola w nieprzystawalności.


Dziwna miłość przedziwnych sfer niebieskich.
Kręgi i eliptyczne wędrówki wirujących planet.
Odkryte lecz nie skatalogowane złociste mgnienia.
Kosmiczne loty srebrzystego zapomnienia.
Co jest w nas nie będzie w pełni określone,
w fotograficznej konieczności wszelkich wierszy,
w odruchu satysfakcjonujących mnie wydarzeń.

Więc pozwól by oczy Twoje częściej określały się roześmianymi promykami,
bowiem Ty wiesz i ja to wiem
planety nigdy nie ustaną,
choć zgaśnie ostatnie planetarium

autor

PIOTR

Napisany: 2007-05-21 Dodano: 2007-05-21 16:20:37

Ten wiersz przeczytano 590 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie