Pączek róży

Czy to możliwe, aby ta ziemia
tak szybko mogła dostać olśnienia?
Pędzą poeci starsi i młodsi
z różnych zakątków cudownej Polski.

Już nawet drzewa szumią w zachwycie
o ludziach, którzy będąc na szczycie
idąc na przekór nowym zapędom
przynoszą pokój, ciszę i piękno.

Dziś otwierają na oścież serce,
wskazują ścieżki o niebo lepsze,
w kieszeni noszą nadal marzenia -
bo marzyciele z nich bez wątpienia.

Słowa co kiedyś wiatr mgłą przygniatał
płyną więc dalej, na krańce świata...
Szpiegowo nadal jest najpiękniejsze,
i o nim teraz powstają wiersze.

We mnie rozkwita już pączek róży,
będzie mi druhem w dalszej podróży,
a jeśli nawet zrobi się smutno
wiem, że inaczej może być jutro.

W oczach wirują nasi poeci,
kto nie zobaczy – ten nie uwierzy.
Tańczą zerkając w stronę publiki,
która jest łasa na ich tomiki.

Więc siądź widownio, wsłuchaj się w słowa,
bo jeśli nawet boli cię głowa
serce napełnisz dziś nową wiarą,
że inni ludzie też cię kochają.
15.10.2017

autor

Maria Sikorska

Napisany: 2017-10-15 Dodano: 2017-10-18 16:15:27

Ten wiersz przeczytano 1685 razy

Oddanych głosów: 45

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie