Pakt o nie kochaniu

GODZ. 14:51

W szlachetnej zuchwałości radość wielka drzemię,
Lecz nie może się wydostać przez skryte cierpienie.
Oczekuje wybawienia lecz przez skromność milczy,
Nic Mi na głos nie odpowie,czeka wiernie w ciszy...
Myśli,dumnie patrzy w przestrzeń,trochę za chmurami,
Chciałoby się dusić,płakać,cieszyć i być między nami.
Chęć ogromna i niezłomna mieć w Nim sprzymierzeńca,
Człek otwarcie,choć jest skryty,kusi i przygnębia.
Miną rzedną,pustym wzrokiem,uśmiechem przez łzy,
Gdyby tylko zechciał wiedzieć-jak jest bliski Mi..
Lecz nie powiem,nie ujawnię Swego serca Jemu,
Prędzej umrę niż się poddam,uczuciu chytremu.
Blask roztacza Jego tarcza,zaś kto w Jej pobliżu,
Jest bezpieczny i uznany przyjacielem azylu.
Azyl ten to Jego schron-broni przed słabością,
Gdyby wpuścił doń Me serce-zaznałby miłości.
Lecz trwać muszę w przyrzeczeniu,które obiecałam,
Być kompanem,przyjacielem-choćby dusza łkała.
Smutna powieść,Bard zmartwiony,nic się nie da zrobić,
Kiedy serce rozżalone przed szczęściem się broni!

autor

spandrx

Napisany: 2009-12-27 Dodano: 2009-12-31 10:38:31

Ten wiersz przeczytano 514 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie