Pan ją utulił

tak bardzo za nią tęsknię

pion czy poziom każda pozycja zła
żołądek nie czuje głodu
choć spragnione usta uśmiechają się
do ciepłej herbatki
ale i ona spływa na poduszkę

gromnica pali się równym płomieniem
dając spokój i wyciszenie
a starość cichutko odchodzi
z ostatnim oddechem

bordowa sukienka rozjaśnia
zastygłą już twarz

żal i ból przygniatają moje osierocenie
całym ciężarem ostatnich przeżyć
świeca zdmuchnięta mnóstwem piętrzących
spraw nie pozwala myślom płakać

z odrętwienia budzi odgłos
pożegnalnej pieśni
...anielski orszak niech twą duszę przyjmie...
a odgłos ziemi spadającej słowami
...z prochu powstałeś...
toczy pożegnalną łzę

łzę za Tobą Mamo

autor

wrześniowa

Napisany: 2008-12-13 Dodano: 2010-02-24 10:43:25

Ten wiersz przeczytano 1016 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie