Pandemia

Pandemia,która zajmuję moją głowę,
pustka i chaos,który zawładnął moją duszą,
jedno i drugie..
te dwa we mnie się duszą.
Nie chcę i nie umiem ,
umieć tak oddychać,
tak,żeby przez nos wciągać zapachy
i czuć Ciebie,
gdzieś w pobliżu.
Nie chcę Cię widzieć,ani znać,
a coś nie pozwala zapomnieć...
Pandemia umysłu,którą ciężko wyleczyć,
nakarmić strzykawką z nadzieją,
że ktoregoś dnia ta zasrana pustka minie
i wszystko będzie jak wcześniej.

Nie było,tego warte.. Ciebie warte(E)

autor

I H M

Napisany: 2010-04-07 Dodano: 2010-04-07 21:49:08

Ten wiersz przeczytano 877 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie