Pani Jeziora
ozdobiona w lśniący brokat Pani Jeziora
z rękoma na sercu wzniosła ku niebu
miecz
kroczy dumnie w swoją moc uzbrojona
Ekskalibur
w srebrzystej toni jej włosy jak woal wiatr
muska
dzika namiętna płochliwa jej postać
piękna i straszne samotna
kusi swym śpiewem wabi zbłąkanych
w objęciach ciszy wyrwać się nie zdoła
gdy ogarnia świat gra szarości i cieni
tarcza księżyca rozjaśnia przed nią mrok
srebrzysta Pani Jeziora biegnie magiczne
tchnienie puszczy
gdzie wierzba sosna i dąb wolna jak ptak
legenda pogrąża się w nocy czar
Komentarze (1)
Co za namiętność przebija z tego pięknego wiersza,
jakie mocne słowa padają. Wzruszyłam się i rozmarzyłam
- dziękuję.
Pozdrowionka!