Panna samotności

Ranek otworzył swe pochmurne oko
Objął swym cieniem wszystko dookoła
Nakarmić goryczą codzienność wymyślił
Dnia ścisnąć gardło zapragnął w swych szponach

Me myśli otulone resztką ciepła
Zmrozić tak chciała jego kochanka
Z samego rana do drzwi zastukała
Samotność – romans bez duszy i ciała

Choć czasami Cię wzywam
I karmie kłamstwem światło, że Cię potrzebuję
Nic ode mnie więcej nie dostaniesz
Drzwi dla Ciebie na wieki zamknięte

Dosyć już myśli przez Ciebie zatrutych
Dosyć już ciepła, które mi wykradłaś
Odejdź ode mnie samotna oszustko
Już nigdy w twe sieci nie wpadną me ręce

Dla uśmiechu swe serce otwieram szeroko
Teraz czas na dzień i niebo błękitne
Oczy, które swym blaskiem mą drogę rozświetlą
I zakwitną swym ciepłem i radością moją

Lekkim śpiewem utulę nieśmiałe chwile
Serce ułożę ogrodem pachnącym
I stanę znów dumny przy Twojej mogile
Tragiczna kochanko – panno samotności

autor

Zaratustra

Napisany: 2006-03-21 Dodano: 2008-03-15 18:37:03

Ten wiersz przeczytano 514 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie