Pasja

Upije się samymi słowami
Ich myślą i brzmieniem
Coś napisze, zapomnę
Wyłuskam orzech z łupiny
Ubiorę chore dziecko w krzywe zwierciadło
Przegnam precz pasję życia
Każę jej skamleć pod cudzymi drzwiami
Niech jej pazury drą draperie ulic na sztuki
Stalowe maczugi wkręcają się w czaszki
Podniebna przemoc orłów
Podwodna przemoc orek
Podzielona na pół skóra, symetria ołtarzy
Skóra wilka, jastrzębia

Zobaczyłem żniwa zemsty, żniwa wiary
Zagłębiłem się za bardzo w mój smutek wiosenny
Niepotrzebnie szukałem ciałem i marzeniem
Kolców jej dłoni, błyskawic prawdy
Trzeba było zamknąć w klatce organ słuchu
Organ rozkoszy i organ zniszczenia

Trzeba dużo, dużo pracy i wyczekiwania na sygnał
Co drzemie pośrodku między domami a lasami
Smutkiem a radością, nocą a dniem
Między mózgiem – sitem na wąski odbiór nastawionym
A resztą zjadających się stworzeń i kategorii kolorów
Snów kobiet mężczyzn silników

W rozgwarze nagle sens
Na ulicy coś wabi za tysiąc lat, za milion
I wiesz już czego pragniesz i nie ma pustych miejsc
Postojów, bo ciągle działasz, trzymasz rękę na tętnicy
Gdzie to jest?
Cóż to się dzieje że życie Zombich zagłusza tą pieśń?
Że z oczu, z serca traci się tą drogę w miąższ?
Na zewnątrz czy we mnie? Kiedy wiem, że właśnie padła odpowiedź?
Czuje – tak? Pasja życia, niezużyte karmienie się wciąż
Pożeranie. Wabiące kolory i smaki, stany. Dlaczego to się traci?
Kto tu zawinił? Biedne serce o wyliczonym czasie pracy?
To, że używając nas do swych celów zapomniano się nas spytać
Czego właściwie chcemy?

Ja chcę pisać wiersze, chcę przypomnieć sobie pasję.
Iść za pierwszym wrażeniem. Sypiać z kobietami.
Ratować dzieci. Bić się z brutalnym człowiekiem.
Mieć szeroką twardą pierś. Tańczyć.
Kochać marzenia i łaknąć mądrości.
Robić coś takiego, że rozśmieszę psa
Udowodnię jak to ważniejsze są od małp:
Kroków śmierci łza i
Natchnienie łask bezinteresownie darowanych nam:
Niemożności zatrzymania się czasu i zatkanie się jednak ostateczne płuc –
Śmierć, szansa przerwania węzła

Przepraszam mój smutku, że z tobą w tak pełen niewiary sposób obszedłem dzisiaj się.
Ale już wiem, że jeśli ona przez całą noc malowała, bo miała wenę –
To ja mogę jej dać płody mego smutku.

autor

Belamonte

Dodano: 2009-09-11 00:01:05

Ten wiersz przeczytano 810 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Monolog Klimat Romantyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie