Perły wśród pięknych wieprzy

Pieśń rannego słowika.

Kto uczynił
Świat złym i lubieżnym
Pokonał niepokonanego
Przyniósł niepokój
Poparty cierpieniem?

Nadmiar hormonów
Wrzących do sił utraty
Sprawia ze czuje, prawie tworze
Brązowa śmierć wyziera nam z oczu
Nie heroina jest zła, ból dźwiga narkotyk.
Bardziej cierpię gdy kocham niekochany
Niż zasypiając na jawie
Nicością opętany.

Patrzysz na mnie okiem zwycięscy
Pogardą mnie okładasz
Wiążesz sznur słów
Na moją szyję nakładasz
I umierasz w samotności.

Wiem co boli nieposkromione
To uczucia w bezładzie uporządkowane
Nie znasz litości, pięknie chwile odziane
Wiemy oboje świat to Twoje podboje
Lecz gdy zgasną sny młodością karmione
Poczujesz, że to przeminęło niezaspokojone
Że warto mieć coś w życiu stałego
Że puszyć się to jedna sprawa
Być dla innych – coś dla Ciebie nieosiągalnego.

Odezwa do mogących jeszce zawrócić. Pozdrowienia dla "babci" (babcia2) wytrwała kobieta ;). Nie porubujcie mnie nawracac, jestem nie resocjalizowalny.

autor

Inkwizytor

Dodano: 2007-02-04 11:26:56

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie