Perspektywy

Czym nazwać gdy smutek owy
na obu twarzach się pojawia
Jak gdyby w dziwnej zmowie
w tej to chwili duszą włada
Oko Ich coraz mętniej widzi
w sercu zdrada? Jakaś wada?
tak sobie z nich coś szydzi
W czerni ducha cicho puka
wstęgą białą i niebieską
Ich nadzieja i tęksnota
plącząc szuka swego miejsca
błądzi w lukach niepoznana
chce połączyc dwa istnienia

Taka myśl mnie teraz naszła
by uśmiechy Im przywrócić
Trzeba wsparciem ze stron obu
Działać mocno, nie odwrócić
Dobrze zgrana, duchów para
w ciepłe słowa oplątana
Z odmętów duszy szybko wróci

autor

Kruszoon

Napisany: 2008-12-04 Dodano: 2008-12-04 22:08:10

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie