Piękno depresji..

Skrywam się w koronie,jak najdroższy karat,
jasno żółty diament..purpurą szata nakrapiana,
rozglądam się wokół,wszędzie widzę siebie,
ten sam przeszyty smutek,że ktoś..zerwie,
ciche jęki do uszu wpadają i kołyszą na boki,
każdy tańczyć chce tak samo..ale jak szły te kroki??
nikt nie wie,więc muzyka porywa z siedzeń,
podobieństwa w innych szukam,bo jest mnie coraz więcej,
tak depresyjnie zamyślonych w szum dreptania,
czuje ze zaraz się to skończy,jak kończy się hazard,
odpadam..z tej gry..odpadam..po mnie bedziesz ty,
Klon wiedział ze taki bedzie koniec,wyłaniam się z mgły,
i choć ciężko mi samej,lekko spadam w dół,
nagle wielka zamieć i przeszywa mnie ból,
upadam to koniec,choć mam miano pierwszej,
każdy widzi piękno,ale liście wiedzą jak wygląda Jesień..

autor

Agitos

Napisany: 2007-09-30 Dodano: 2007-09-30 00:04:18

Ten wiersz przeczytano 664 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie