Piękno wokół nas

Rejs

Umyśliłem sobie - wariat jeden - na sercu kładę dłoń!
Żem na płytką wodę płynął - a tu: głębia, odmęt, toń!
Żeby chociaż jakaś łacha, choć płycizna albo bród,
może lądu choćby… omam! Bez lunety - próżny trud.

Tańczy w busoli igła szalona, myśląc, że limbus śpi,
na domiar złego, sekstant z lunetą, ze wszystkich kątów drwi.
Galerników smagam batem w otępieniu sadystycznym,
zachłystując się, o zgrozo, tym widokiem sofistycznym.

Gdy galera cięła fale a chór bitych wył aryję,
piorun trzasnął nagle w pokład - już połowa z nich nie żyje.
Tym co życie darowano, to w popłochu uciec chciało,
lecz kolejne uderzenie… ten exodus zatrzymało.

Teraz widać jak na dłoni - nie kombinuj zatem bratku,
jeśli innych szlag już trafił - Ty… zostałeś na ostatku.
Sam za wiosła się nie złapiesz, nie dasz rady - jest ich wiele,
jedno co ci pozostało - to drzeć gębę - muuu(!) - jak cielę.


Z ostatniej chwili...(9:40)

Może pointa i trafiona, lecz nie o nią w wierszu idzie,
pytam - czy bez nawigacji, można płynąć będąc w zwidzie…?
bowiem zwid jest najważniejszy a mawiała dziecku matka
- bądź fajterem, aż do końca… co oznacza - do ostatka.

Choć byś darł się wniebogłosy i do końca świata tego,
nikt nie przyjdzie ci z pomocą… nie licz na to - mój kolego,
zatem szkoda darcia gęby, właź na burtę - chlup(!) do wody.
Co, ty pływać nie potrafisz…? nic nie szkodzi - jesteś młody…








excudit
lonsdaleit

6:38 Niedziela, 9 stycznia 2011 - odwilż.

autor

lonsdaleit

Dodano: 2011-01-09 06:40:53

Ten wiersz przeczytano 1891 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie