Piękno zwykłego dnia.

W nocy padało. Strumyk, płynący wzdłuż wąwozu, zasilany wiosennymi deszczami płynął obfity i czysty, pożyczając złote błyski od słońca i szafirowych barw nieba. Góry, w blasku promieni słonecznych lśniły, jakby deszcz rozciągnął na nich drugą skórę. Wraz z upływem godzin, słońce znalazło się na takiej wysokości, że promienie zaczęły przenikać między wierzchołkami gór i tworzyć cienie. Wiał zachodni wiatr, płynąc od wzgórza przyniósł słodki zapach ukwieconej łąki, gdzie pasła się spokojnie gniada klacz. Kiedy podeszła do niej bliżej, na jej pysku pojawił się zdziwiony wyraz, co odebrała jako znak powitania. Nie wiadomo skąd, nagle pojawił się galopujący źrebak. Raptownie zahamował przed klaczą, ocierając się o jej podbrzusze, a ciepły wiatr oplatał i falował na ich grzbietach. Znad gór napływało niespiesznie kilka puszystych obłoków, otulając letnią mgiełką krajobraz niczym opończą. Panującą ciszę zmącił nagły krzyk jakiegoś ptaka i warkot pracującego w oddali traktora.

„Zdarzają się momenty, gdy kosmiczny architekt pozwala nam rzucić okiem na swój projekt, abyśmy mogli wykonać naszą cześć dzieła” – Alan Christoffersen.

Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2013-05-23 Dodano: 2013-05-23 18:36:37

Ten wiersz przeczytano 1629 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie