Pióro

Wysokość, wkoło tyle bieli,
pustka, echo biegnącej samotności,

Niżej... w koło błękit koloryzuje biel,
ciekawość, wzrok skupia się na barwie,

Niżej... głębiej w lazurową otchłań, w dół,
beztrosko, coraz szybciej, coraz łatwiej.

Niżej... w koło majaczą nieznane kształty,
strach, czym one są, po co istnieją?

Niżej... wszystko bardziej wyraziste, akceptowalne,
przywiązanie, bo co bliższe kształty wydają się być piękniejsze od co dalszych...

Niżej... teraz lot już nie w pojedynkę,
wdzięczność, lepiej opada się w duecie,

Wyżej... podmuch nieznanego, ciepłego wiatru,
zachwyt, ugaszenie czarnego ognia białym,

Niżej... nie można wiecznie się wznosić...
smutek, spojrzenie w górę z utęsknieniem,

Niżej... Widać już ziemię, miejsce lądowania,
zdziwienie, nie trwało to tak długo...

Niżej... Już tylko chwila za moment koniec drogi!
ekscytacja i strach, "nie" miesza się z "tak",

Upadek... Stop. Ale wciąż w jednym kawałku?
wiara, więc tak wyglądał początek?

Wyżej... tylko odrobinę, ale o własnych siłach,
nadzieja, teraz wystarczy tylko iść w dal?

dzięki _misery za radę odnośnie konstrukcji. Dopiero się uczę pisać, więc takie rady są dla mnie jak złoto.

autor

Emptylessness

Napisany: 2007-12-28 Dodano: 2008-03-09 11:24:08

Ten wiersz przeczytano 405 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie