płaczka

patrzę na wierzbę samotną i smutną:
ku tafli wody sięga konarem,
pień ma skręcony, skrzywione gałęzie,
jakby niewidocznym gniecione ciężarem..

a giętkie witki końcami listków,
jak smukłe palce zielonej dłoni,
pieszczą z osobna każdą zmarszczkę wody,
jakby twarz kochanka wyczuwając w toni..

kora pełna pęknięć, te guzami pokryte -
- obraz tak żałosny - drzewo tak cierpiące,
w spękanej korze na domiar jakieś litery wyryte,
w samym sercu nadrzecznej
starej Wierzby Płaczącej..

autor

ash

Napisany: 2006-07-07 Dodano: 2006-07-09 11:44:15

Ten wiersz przeczytano 1345 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie