Platońskie cienie

pod natchnieniem Platona..

Kilka wolnych stolików.
Siądźmy przy oknie,
tak miło oglądać ludzi
nad filiżanką zamyślonej herbaty.

Popatrz, ona ma bluzkę jak mleko!
Ciekawe, czy marszczy czasem nos
w niezadowoleniu.
Mleko ma to do siebie, że lubi kwaśnieć.
Cień.

Jak lubię, gdy trzmasz mnie za rękę.

A ten pan? Gdzie biegnie?
Wygląda jakby zjadł na śniadanie
porcję hipokryzji.
Niemiły smak.
A jeszcze sie odbija!
Lecz co zrobić,
gdy nie stac na więcej?
Cień.

Wąska linia talii,
duże piersi,
zgrabne nogi
- Nie patrz, wiesz, że zabroniłam -
wielkie oczy -
małe brązowe szczęścia
gdzieś pod jeziorem nieprzezroczstych łez.
Wnętrze nawet najpiękniejszego jabłka
czasem toczą robaki.
Cień.

Lubię, gdy trzymasz moje dłonie.

Klener przyniósł herbatę.
Ciekawe, ile herbat z cytryną
przypada na kelnera tygodniowo.
Chyba za dużo,
bo na wrzątku pływa znudzenie.

Ależ nie patrz jakbyś się wahał!
Wiesz o czym mówię,
nazbyt dobrze mnie rozumiesz.
Nie ważne już.
Pij herbatę,
bo wystygnie.
Wiesz, że cienie też potrzebują czegoś
na rozgrzanie, w taką pogodę?

Nie puszczaj mojej ręki,
bo zniknie poczucie rzeczywistości.
Cień.

"Ludzie z jaskini"..

autor

Nemainin

Napisany: 2008-09-19 Dodano: 2008-10-02 22:36:04

Ten wiersz przeczytano 469 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie