@Pływy

Zmyslowosci w wersach tyle...
musialem odsapnac (dluzsza) chwile.

Pozdrawiam, Moniko, z uznaniem. :)

Kto przypomni mi te chwile,
Kiedy myśli, jak motyle
Wzlatały gdzieś hen, w przestworze?
- Może morze może...

Kto wygładzi plaży piasek,
Żeby ślad nie przyniósł czasem
Pannie ujmy na honorze?
- Może morze może...

Kto pocieszy, gdy się smucisz,
Że minęło i nie wróci,
Że czas iść do Ciebie, Boże?
- Może morze może...

Piękny wiersz, pobudza wyobraźnię;) pozdrawiam.

Poruszył wyobraźnię :D

Świetne

Hmm ładnie

Klimat i przekaz miodzio.. ❤

Zmysłowy, nietuzinkowy...

mieszkam nad morzem i coś mi mówią te ślady na piasku
:) świetny wiersz... pozdrawiam

Ależ erotyczne te pływy...pozdrawiam serdecznie.

Bartuń, oczywiście :-)

I jestem zaszczycona, że Twój przepiękny wiersz o
dojrzewającej miłości jest pod moim.
Wokół cienie, i to w nich właśnie nabiera ona mocy,
smaku, ponadczasowej pewności. Najważniejsze -trzymać
kurs na słońce, mocno, czterema rękami:)

Pozdrawiam moniuchno:-)
*

Świetny widok. Fala zaciera nasz ślad odciśnięty w
mokrym piasku. Bardzo obrazowy wiersz.
Pozdrawiam

Bardzo dziękuję za wszystkie odwiedziny (szczególnie
za te podwójne;) Pozdrawiam serdecznie :-)

Subtelnie i niezwykle zmysłowo...Bardzo mi się podoba
:) Pozdrawiam urzeczona:)

To jeszcze sobie wracam pod ten cudowny erotyk i
zostawiam - jako drugi komentarz - swój wierszyk,
który był tutaj przez chwilę, ale postanowiłem
skasować, bo... No :) Jak wiesz, wierszyk w klimacie
jak najbardziej radosnym i bez najmniejszych
wątpliwości ;-)

Noc odchodzi opieszale,
licząc listki, drżące w brzasku.
Srebrne łezki, pełne żalu
w wodnym lustrze nie chcą gasnąć.

Gdy jaskółka, pod wzgórzami
odpoczywa, znów na Słońce
ster ustawiam, by osłabić
dufne mroki sercem pnącym

po zbudzonej winorośli.
Choć i w cieniu dni upłyną,
bo i tam się miłość mości,
gdzie dojrzewa rajskie wino.

Raz jeszcze pozdrowionka ciepłe, Moniś :)