Po nocnej zorzy

A kiedy zorza karmazynowym świtem,
Z mgłą rozpostarła nad łąką welon biały.
To krople deszczu diamentowym odbiciem,
jak łzy świetlików w oczeretach błyszczały.

Burzą jaśniało sklepienie purpurowe,
jeszcze w półmroku gromami rozdzierane.
Za horyzontem pobladła nocy ściana,
i wiatr od morza przyniósł rosę nad ranem.

Między wierzbami o cieniach rosochatych,
sitowie drzało czerwienią podpalane.
A w nim koronki ze srebrnej pajęczyny,
lśniły perlistym ściegiem cyzelowane.

Puszcza pachniała aromatem sosnowym,
brzóz zagajniki wśród jałowców bielały.
Ziemia wilgotną zielenią parowała -
ptaki zaś jakby zadziwione śpiewały.

Dzionek wstał.

autor

Stumpy

Napisany: 2017-12-26 Dodano: 2017-12-26 10:36:00

Ten wiersz przeczytano 711 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie