Po prostu niebo

Czasem warto przystanąć i przez chwilę zamyślić się nad rzeczami, które spowszedniały nam, przez co uchodzą naszej uwagi, a nie powinny.

Od horyzontu po horyzont rozpinasz barwne swe tkaniny.
Kolor twój, światło takie zmienne, niczym nastroje u dziewczyny.
Czasem rozbłyśniesz pomarańczem, gdy słońce rankiem wpuszczasz nowe.
Wtedy zbudzone chmury, ptaki twoje są... i pomarańczowe.
A już za chwilę krzyczy błękit: szklisty, głęboki i bez skazy.
I znowu chwila – to obłoki bielą malują swe obrazy.
Wkładasz i inną, szatę siną – złowieszczą, groźną, dziką – bywa
I choć rozjaśniasz twarz swą błyskiem, to błysk ten pięścią pień rozrywa,
Gorącem cały las ogarnie, a płomień z lasu uwolniony
Malując łunę farbą swoją, kolorem splami cię czerwonym.
Zapłaczesz wtedy deszczem, który skończy płomieni grę wystawną,
Wypuścisz słońce, co z wdzięczności tęczę ci w darze da przebarwną.
A gdy się słońce zmęczy mocno, a ty natychmiast spać mu każesz,
To trochę smutne, zawsze piękne, jeszcze maluje swe witraże.
I choć zbyt krótko ich urodą będziesz się cieszyć zachwycone,
To zaraz włożysz na osłodę błyszczącą, świetlną gwiazd koronę.
Jakby klejnotów było mało: korony, płaszcza w gwiezdnych groszkach,
Niewiedzieć skąd, nagle rozbłyśnie księżyca blada, srebrna broszka.
I prawdę mówiąc myśl nienowa stale po głowie się kolebie,
Że zawsze, gdy na ciebie patrzę, jestem po prostu w siódmym niebie.

autor

Wołkowiecki

Dodano: 2005-09-18 12:48:18

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie