Pochwała jabłuszek

Smutnym na pocieszenie: Wiosną znowu zakwitną jabłonie.

Rumiane, wesołe, soczyste dyndusie
na matce brzemiennej, zgarbionej od płodów.
Jednako podobne, krąglutkie ziomusie
tęskniące za słońcem, bojące zachodów.

Wygrzane promykiem, pachnące miłością
a kiedy już spadną kuszą ogonkami.
Ujmijmy je w dłonie i z wielka czułością
wyssijmy z nich soki chciwymi ustami.

Zaprośmy do kosza, niech żyją w rodzinie.
Kiedy przyjdzie zima smakujmy na zdrowie.
Dziś w każdym pałacu, każdej chałupinie
wciąż chwalą szarlotkę czcigodni ojcowie.

Już cydr się pojawił z dobrymi skutkami
bo słodycz musuje niebiańską małmazją.
Naleśnik otula zapach z powidłami
krzepę dając wielką z ułańską fantazją.

Kiedy na dnie kosza ostatnia sierotka
smutnymi zmarszczkami zaświeci nam w oczy;
Kot z dachu zaśpiewa, odpowie mu kotka.
Po nich matka jabłoń kwieciem zauroczy.

autor

Barnaba

Napisany: 2015-09-19 Dodano: 2015-09-20 16:45:14

Ten wiersz przeczytano 1537 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie