pod biegunem

bezpiecznieję w niebieskiej muślinowej
sukience stopy zanurzam w wodzie
przestającej wzbierać

dystans z pozoru koi wygładza skórę dłoni
ale wyświetla także kadry doświadczenia
(z precyzją co do piksela)

w walce czułam skalę jako wielkość wroga
teraz ją postrzegam jak to co uniosłam

nadrana drażnią umysł abym układała
ziarna traumy w mandale witające oddech
 
(niestety białe noce nie są wolne od wschodów
nawet tu pod biegunem)

tak będę znowu spędzać cały dzień na łodzi
pode mną groźny nieboskłon nade mną dno głębi
zapatrzę się w gór cisze w odległość w delfiny

być może nierozważnie przypływ znów pominę
nie martw się
zdołam spłynąć do przystani jak wczoraj
zmarszczka trzeciego oka wciąż nieopalona

(czy jest coś po tym wszystkim przez co mogę zginąć?)

ganisz mnie za samotność
z lękiem można się zapaść tylko we własne
pytania kleszcze bez znieczuleń

przed katem stałam naga
bezbronna
opuszczona
zasłaniałam dzieci

nawet bóg uciekł
nie mógł na to patrzeć
w cywilizowanym kraju
w dwudziestym pierwszym wieku

(gdzie Wtedy byłaś mamo...)

nie znam innego stanu
ja Jestem Samotnią
ewolucyjna mutacja
warunek by przetrwać

bezpiecznieję w niebieskiej
sukience po swojemu
stopy zanurzam we krwi
przestającej wzbierać

autor

Wanda Kosma

Napisany: 2019-06-27 Dodano: 2019-06-29 18:11:51

Ten wiersz przeczytano 1661 razy

Oddanych głosów: 65

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie