Pod prąd

I w końcu nadeszły jego dni wymarzone,
Niechaj przemawia, wsłuchujcie się tłumy!
Co z biegiem rzeki wciąż prowadzone,
Wpatrują się w oczy pełne zadumy.
Ich serca, kłamliwych prawd wygłodzone,
Zmarznięte, suche, i niezliczone.
A on dostrzega to wszystko i płonie.
Nieszczerych i próżnych zachcianek nie spełni.
Lecz śle na nich karę podnosząc swe dłonie,
Z radością grzeszny ich czas wypełni.

Poczuj to jak ciepłem spływa w ciebie,
Starasz się bronić, walczysz sam z własnym cieniem.
Na próżno szukasz znaków na niebie,
A własna wola, wraz z ostatnim tchnieniem,
Opuszcza ciało, które tak uwielbiałeś,
Widocznie wcale na nie, nie zasługiwałeś.

Powstań na chwile w jestestwa przestrzeni,
Niech spłynie na ciebie ocean promieni.
Czy czujesz smutek?
Czy czujesz żal?
Czy nie za późno na refleksji czas?
Jeżeli nie, wyrzeknij się,
Tego, co narzuconym pięknem chce omamić cię.


Zatrzymaj na chwilę swe ciało z umysłem.
Czy widzisz wokół, tych wszystkich ludzi?
Czy nazwiesz ich jedynie zbędnym tłem?
A może w tej chwili właśnie, coś się w tobie budzi?
Nie umiesz nazwać świata czystym złem,
Więc stań na szczycie, bądź tym, co go wybudzi.
Ignoruj przez innych etykiety narzucone.
I konwenanse nie dla Ciebie przeznaczone.
Tam gdzie rzeka, pamiętaj, zawsze płyń pod prąd,
A porwiesz za sobą milion, innych, ludzkich rąk.

Poczuj to jak ciepłem spływa w ciebie.
Nie starasz się bronić, nie walczysz z własnym cieniem,
Nie musisz dłużej szukać znaków na niebie,
Bo tę właściwą drogę znalazłeś wewnątrz siebie.

autor

Wizus

Napisany: 2008-03-08 Dodano: 2008-03-14 22:23:28

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie