luźne myśli nocą

Zdominowany nostalgią codziennego dnia
Naprzeciw wyboru stoję otwartymi drzwiami
Co przed wzrokiem mym zaczynają się zamykać
I tracę dawne wyobrażenie świata...
Kolory niczym słońce zachodzą bezustannie
By powstać rankiem, jak powstaję ja by żyć
Co w cale nie jest proste, gdyż teraz już wiem
Że nie ma we mnie nic niezwykłego...o nie...
Jestem jednym z wielu, i dla wielu bez znaczenia
Utraciłem swą boskość, a może nigdy jej nie miałem...
Czemu tak irracjonalny świat normami określić się staramy,
Które sami tworzymy, zakrzywiając naturalność tego świata,
Która kolejnym pojęciem przez wąski umysł człowieka
Zdefiniowana, kompletnie bez znaczenia...
Bo co w ogóle ma tu sens?
Nie wierzę w to co mówią mi inni
Gdyż wiem ze są równie zagubieni jak ja,
Niczym dwójka ślepców, ja i reszta świata
Błądzimy w tej samej materii, czasie i przestrzeni
Załamanej parabolą ludzkich wyobrażeń
Tak trywialnych, oraz błahych,
Że aż szkoda słów, w których jesteśmy uwięzieni,
Wręcz odizolowani, i tak ograniczeni.
Smutek mnie przepełnia nie wiadomo skąd, nie wiadomo kiedy, nie wiadomo czemu...
Jedyne co wiem to, to ze me małe serce tak Nieskończonym bólem przesycone, na Twych oczach pęknie...
Nie chciałem Cię skrzywdzić, nie to było mym zamiarem...
Czemu oba serca, zatem przepełnione żalem, płoną w snach, płoną ogniem, bezradności?
Zamykam się w snach by uciec do wolności, co blaskiem w mym tunelu, długim, po horyzont,
Lecz wtem dogania mnie przepaść...
Spadam w dół, a światło z oczu mych wymyka się...
Droga bez początku oraz końca.
Lecz trwam póki mogę…

autor

Wizus

Napisany: 2007-11-20 Dodano: 2007-11-20 02:36:03

Ten wiersz przeczytano 461 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie