POD ZŁOTĄ PALMĄ

O zmierzchu pod złotą palmą
na fale patrzyłem ostatnie,
w zamorską ucieczkę słońca,
na żagiel niknący wiatru.

Zdmuchnął pianę szaro–żółtą
z powieki: obnażył milczenie...
Pognała naprzeciw innego
w lok srebrny wtulając rzęsę.

On twarz jej oddawał całą,
szczodrze rozświetlał całun morza,
by cieniem, otarłszy o brzeg cichy
rozmyty zemdleć, jak ona.

Podniosłem do ręki płaski kamyk
tułactwo odysowe, spod stopy,
jakby udręki kipieli haracz:
twarde wnętrze tęsknoty.

W sercu kamiennym uwięziony
śpiew fali, gdy ucho przyłożyć...
Wszystko to w duszy wyszeptałem
pod złotą palmą księżycowi.

autor

wodnik2

Dodano: 2009-06-04 12:28:51

Ten wiersz przeczytano 1543 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Toniczny Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie