Podwójny życia dramat

Boję się wody, chociaż pływam,
Powietrze także mnie przeraża.
Odwagę mam, ale ją skrywam,
Bo jestem człowiek o dwóch twarzach.

Na pozór skromny oraz cichy,
Taki flegmatyk urodzony.
Nikt nie da za mnie nawet dychy,
Ani tym bardziej kwot miliony.

Lecz gdy nadejdzie jedna chwila,
Zmieniam swą postać w oka mgnienie.
Co przeistacza się z debila,
W monstrum siejące przerażenie.

Wówczas odwagą straszną rażę,
Do wodnych głębin śmiało skaczę.
O lotach gdzieś w przestworzach marzę,
I najważniejsze już nie płaczę.

W obronie kobiet śmiało staję,
Choćby przeciwnik był masywny.
Miłości także nie udaję,
A do tej pory byłem dziwny.

Wszyscy się ze mnie tylko śmiali,
Palcem szturchali jak gówniarza.
Krytyce słownej poddawali,
Wiedząc że, słowem można zrażać.

Ta sytuacja jednak mija,
Znowuż zamieniam swe postacie.
Nogi skrzywione, krótka szyja,
I moczem poplamione gacie.

Już dosyć mam tych przeinaczeń,
Tej nienormalnej sytuacji.
Wciąż żyję myślą, że zobaczę,
Siebie w rozsądnej fascynacji.

Porządny ojciec, mąż, kochanek,
Dzień też podobny, noc ta sama.
Nawet po nocy ten sam ranek,
A nie podwójny życia dramat.

autor

Grand

Napisany: 2011-01-01 Dodano: 2011-01-14 11:05:50

Ten wiersz przeczytano 519 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie