Poemat

Człowiek niczym poemat jest
Rozpisany obie strony
Nutka fałszu, nutka krzyku
Oto świat nasz utopiony

Zaczynamy krzywo pisać
Pisać chęcią rozżarzoną
Utworzyć coś niezwykłego
Ze swych własnych ideałów

Potem przewrót się zaczyna
Nikt się też go nie spodziewał
Nawet autor oń nie myślał
I od nowa się zaczyna

Po przewrocie autor myśli
Jak tu zdobyć więcej chwały
Niechęć staje się żądaniem
Żądanie obsesji żarem

Mimo iż ciała nie zmienia
Nie rozpoznasz bohatera
Nawet imie jego same
W ustach twych inaczej brzmi

Ideały rozsypane
Ideały pierwotnego
Dla niektórych to już strata
Miłości, ukochanego

Stary człowiek, jego myśli
Na świat tenże nie powrócą
Pustkę w świecie zostawia
Mimo własnej obecności

Pamiętajcie by własnych ideałów nie zatracać na rzecz zysku materialnego bo przestaniecie być wtedy sobą.

autor

kkWzk

Napisany: 2007-11-13 Dodano: 2007-11-14 06:54:44

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Sylabiczny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie