Pogubione marzenia
Pogubione marzenia gdzieś na drodze
życia
Dziś nie mam już nic
Był dom była miłość została tylko pustka
Czas odejść
Wiele dróg przewędrowałem wiele w życiu
utraciłem
Teraz nie mam nic
Smutek serce skłania do płaczu krwawą
łzą
Czas odejść
Zostawić za sobą szczęścia wspomnienie
Bo teraz nie mam już nic
Zniknąć zostawić za sobą spokój
Odejść w niepamięć śmierci
autor
Błędny_Rycerz
Dodano: 2011-06-29 19:16:31
Ten wiersz przeczytano 395 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
ciągle się coś zyskuje i ciągle coś traci....równowaga
zawsze musi być zarówno w życiu jak i w
człowieku....nie można rezygnować ...rezygnacja jest
jednocześnie tchórzostwem....dzisiaj nie masz nic a
jutro nie wiesz co możesz mieć,może o wiele więcej jak
straciłeś...pozdrawiam
jedne marzenia gubimy, aby znalazło sie miejsce na
następne....
myślę,że nigdy na nic nie jest za późno, peel trochę
dramatyzuje, syndrom opuszczonego gniazda dotyka
wszystkich, marzenia cóż zawsze były marzeniami,
tracimy, ale i zyskujemy doświadczenie, odejść zawsze
można, ale i walczyć o siebie można... a nawet
warto... ;-))) vel atma
Nie ma w życiu samych róż
kwitną tu ciernie i osty
jest równowaga i tyle burz
co słońca wschodów u podnóży