Pokocham tęsknotę

Półnaga głowa pęka staje się kwadratową pomyślałam o kawie, bo jakiż to napój pasuje do nas do ludzi bez nałogów.
Z wyjątkiem jednego, który jak sen wkrada się, co rano pod zasłonę kołdry.
Okrywając nagie ciało wilgotne od zapachu nocnego potu.
Oczy zaspane ciągle zostają po tamtej stronie nie chcą wrócić a jakby tak zostać?
Już na stałe a jakby tam żyć?
Rozsadek zapukał jak listonosz dwa razy, ocknęłam się z amoku.
Sen? Chyba nie, ktoś był u mnie tej nocy ktoś zostawił ślady.
Przymknęłam powieki mocno bardzo mocno aż kropla utknęła pod jedną z nich. W ciemności szukam twarzy.
Ciągle nic nie widzę, coraz mocniej i mocnej próbuje odnaleźć oczy nieba porannego, wertuje pokłady wspomnień w natłoku ostatnich zdarzeń moja głowa pełna. Kopie po zwojach myśli grzebie w pyle skruszonego słowa w poszukiwaniu jednego szczegółu takiego znamiona, które mogłoby świadczyć, że tam jesteś. Sen jeszcze trwa w zaułkach ulicy mi nieznanej jakbym odwiedzała nowe miasto może trzeba by zapytać kogoś o drogę, o ulicę, na której stoi katarynka i staruszek, który kręci korbą z całych sił, ale tutaj nie ma nikogo jeszcze raz zbieram myśli, gdzie może to być? Gdzie widzieliśmy się ostatnio, jaka to ulica, jaki dom a może dworzec, jeżeli tak.? To gdzie pociąg? Nie, wtedy było tak cicho, że słyszałam bicie serca wiec to musiała być ulica nocą, oczy biegają nawet skaczą wiem, że czas mi się kończy.
I nagle światełko lampki lekko żarzącej się, rozproszyła ciemność, biegnę by mi nie uciekło nie patrząc, co pod nogami naraz upadam, ale to nic biegnę, bo wiem, że gdzieś jesteś.
Widok zmroził moje ciało taki samo jak wtedy, pewny siebie z uśmiechem szelmowskim czekasz.
Skąd wiedziałeś? Że przyjdę na tą samą ławkę, że jej będę szukać? Przecież jej już nie ma. Jesteśmy w innym wymiarze tutaj jest inaczej. Ciemność i biel twarzy przypudrowała oznaki choroby, która tak cię zmieniła. Więcej mi mówi więcej niż wtedy rozjaśniona bielą, poczułam zapach teraz już byłam pewna, że to on, ale nic nie mówisz czy to drwina? -Wreszcie przyszłaś musiałem długo na ciebie czekać- kamień spadł mi z serca bałam się dotknąć, byś nie odleciał zapach wprowadził mnie w dziwny stan podniecenia myślałem, że już zapomniałaś o naszym miejscu- czekam już tutaj długo zobacz jak długo.
Zapach ciągle mi przypominał nasze wieczory i dni gdzie kradliśmy światu każdą sekundę, złodzieje czasu, był przepełniony po brzegi życiem bez planu. Teraz dopiero zobaczyłam twarz, rysy były pokryte bruzdami jakby je ktoś przeorał wiosenną ręka, włosy srebrne już nie świeciły, kurz wieloletniego czekania pokrył ręce, dziwnie się poczułam jakiś żal, że wcześniej nie szukałam, że tyle lat uciekło każdy dzień z tobą był napojem w czasie suszy, który wylewał się z brzegów rąk kapał na usta na piersi czasem wpadła do nosa zasłoniłeś mi świat, którego mam już przesyt burzyłeś mi smutek, który teraz mnie męczy. Wiesz, co znaczy tęsknić? Nie, ty nie wiesz to jak nie widzieć miesiąc słońca wtedy skóra staje się sucha i szorstka dotknij, a rozsypię się w twoich rękach…

autor

bodzia

Napisany: 2016-04-15 Dodano: 2016-05-08 09:03:35

Ten wiersz przeczytano 1444 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie