W półmroku...

W półmroku istnienia
gubię ostatnie chwile.
Okruchy płaczu
uderzaja
o twardy grunt
żywota.

Dzikie krzyki obłędu
z głuchym splinem egzystencji
przemierzają puste godziny.

Oblicze marności
nabiera ostrych rysów
przeznaczenia.

Zmierzch rzuca ostatnie spojrzenie.
Prawda milczy.
Kłamstwo wydaje z siebie
jęki ukrytych myśli.
Dopala się świeca.
Gaśnie ciepło przeszłości.

Łudząc się że nie umarła,
szukam nadzieii.

autor

Symfonia Grozy

Dodano: 2004-06-23 10:16:19

Ten wiersz przeczytano 497 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie