Polną drogą...

Polną drogą idzie człowiek z opuszczoną głową.
Czasem spojrzy smutno w dal...
Chciałby ujrzeć dym z komina,
może chociaż sad,
może strumień czystej wody,
może choćby psa...

Polną drogą idzie człowiek z opuszczoną głową.
Czasem spojrzy pusto w dal...
Wypatruje tej kobiety w chustce w kwiaty,
pochylonej...
Z piękna twarzą pomarszczoną...
Co przywita tak serdecznie i uchyli drzwi...
Do tej chatki, co z komina zawsze leci dym.
Co zza okna szum strumienia, z szumem sadu miesza się...
A na nogach wierny pies swój układa łeb...

Polną drogą idzie człowiek z opuszczona głową.
Wiatr zaszumiał, dźwięki niesie jakiejś smutnej pieśni...
Tylko drzewa coś tam słyszą.
A to człowiek cicho nuci, choć mu serce krzyczy:

" I nie mam tu nikogo
I nie mam tu niczego
Nic po mnie nie zostanie
Nikt po mnie nie zapłacze......"

MonaL

autor

MonaL

Dodano: 2006-08-23 11:49:26

Ten wiersz przeczytano 582 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie