Północny wiatr

Idę skulony
z rękami w kieszeniach podartego płaszcza.
Wyszedłem znikąd. Donikąd idę.
Wysoko postawiony kołnierz,
drobne krople na twarzy. Deszcz
pożółkłych liści.
Idę przed siebie w dziurawych butach
pustą parkową aleją,
mijając zroszone mgielną rosą drewniane ławki. Mieszają się w mojej głowie
poszumy i szmery.

Prześladują mnie wciąż jakieś nawoływania z dawno minionych epok.
Nade mną nawała skłębionych obłoków,
przepływające widma. Otwierają sine wargi
i mówią…
Nasłuchuję, – lecz nic. – Czuję bolesne pulsowanie w skroniach.

Próbuję z nimi konwersować za pomocą rozmaitych gestów
i symboli.
Zmieniam na ich podobieństwo mimikę twarzy,
przechylając w różne strony głowę.
Wykrzywiam spierzchnięte, popękane od gorączki usta, przedrzeźniam je… Nic – milczą
jak zaklęte.
Patrzą się na mnie tymi swoimi okrągłymi oczami albo zmrużonymi oczami,
albo zmieniają się w zupełnie coś innego, niepodobnego do niczego, w coś, co ma
kształt
przedziwny.

Kołysze się przede mną rozwidlona gałąź.
Jej rozwidlenie przypomina z profilu twarz brodatego starca,
jakby leśnego bożka,
który wychylił się na chwilę z drzewa.
Porusza swoją liściastą szczęką,
raz energicznej, raz spokojniej, opowiadając pradawne dzieje w tajemniczym, szumiącym
języku.

…

Ten wiatr nadciąga z daleka, aby owiewać mnie jesiennym
tchnieniem.
Nadciąga od ciebie, przepełniony smutkiem
i melancholią,
niosąc zarazem jakąś twoja cząstkę, jakiś twój ślad.

Wzlatują z asfaltowej ziemi pożółkłe liście,
liście mokre i lśniące od deszczu, wzruszone nagłą zamiecią. Wirują,
tańczą wkoło.
Przylepiają się do policzków i czoła, jakby obcałowywały mnie na pożegnanie zimne,
wilgotne usta. Odlatują.
Uciekają z szelestem spod nóg.

(Włodzimierz Zastawniak)

https://robertcarty.bandcamp.com/track/inner-steps

autor

Arsis

Napisany: 2018-10-27 Dodano: 2018-11-01 01:24:12

Ten wiersz przeczytano 699 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie