Pomieścić piękno
W wieczności
nie raz umrzeć
wolność to wiecznie trwając
coraz więcej wyzwolonych
a obok ich będzie takich też
dziś wiatr wyszarpuje ciepło
serce karmi się chłodem
teraz wychylają się skrzydła
jak o poranku
otwiera się pąk kwiatu
by wieczorem
wśród gwiazd
być utęsknionym widokiem
poznaję cię płatkonośna
rozkładasz się z wdziękiem
zasłaniasz wszechświat
autor
Damahiel
Dodano: 2018-03-13 11:53:49
Ten wiersz przeczytano 2582 razy
Oddanych głosów: 53
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (51)
Bardzo ładnie! Pozdrawiam!
Kobieta potrafi jeśli nie kompletnie zasłonić, to
przynajmniej przysłonić mężczyźnie wszechświat.
A czemu wiatr wyszarpuje ciepło a serce karmi się
chłodem?
Dobry wiersz.
Pozdrawiam serdecznie Pawle :)
Ostatnia strofa mogłaby być z powodzeniem oddzielną
miniaturą :-)
Pomieścić piękno - cudne te strofy! Piszesz -
"wiecznie trwając" - tak! Widoki stworzenia - wieczne
i niosące radość..... Finezja kolorów i barw - tęcza
przyrody, natura w bogactwie wszechświata.....
Pozdrowienia cieplutkie dla Ciebie :)
Ja zostawiłabym tylko to:
"wiatr wyszarpuje ciepło
serce karmi się chłodem
teraz wychylają się skrzydła
jak o poranku
otwiera się pąk kwiatu
by wieczorem
wśród gwiazd
być utęsknionym widokiem
poznaję cię płatkonośna
rozkładasz się z wdziękiem
zasłaniasz wszechświat"
- i wtedy byłby to cudny wiersz.
pięknie Pawle... jak zawsze...:) pozdrawiam