Ponad dwadzieścia lat bez Ciebie

(z cyklu - monolog przy płycie)

Tyle się dzieje Mamo, tu, na tym świecie,
na którym już Cię nie ma.
Nie. Nie jest tak samo, i nie wiem czy nie
lepiej, tam, gdzie trafiłaś. Może do nieba?

Ustrój nie czerwony, jest taki jaki chciałaś,
lecz świat...
Świat niepocieszony. Szczęście zygzakiem
skacze od punktu do punktu.

Rzadko zagląda tam, gdzie płaczą żony,
a pod strzechy, gdzie niczyje dzieci, chętnie
wpada dziwnie strzyżony fason, realnie
kształtny prymityw nikogo nie dziwi.

Komfort nie dla wszystkich, za to - dostatek
konformistów. Sprana świadomość w narodzie, a ten się rozpada.
Za chlebem,
powszechna galopada w każdej zagrodzie.

Myślałam, że słowo, że serce, że dusza...

Bzdura!
Mamona. I tylko ona rządzi światem.
Modlitwą, pociechą i katem.

Gdyby było forum na rozmowy, dałabym zawiadomienie, że od dziś przez miesiąc biorę urlop od oceny wierszy. NIE PUNKTUJĘ NIKOMU. Komentarze będę pisać tylko tam, gdzie wiersz tego wymaga

autor

mariat

Napisany: 2017-07-25 Dodano: 2017-07-25 18:43:22

Ten wiersz przeczytano 1722 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie