Poniewczasie. Powolne po

Wczoraj jeszcze było ciepło. Ciekło miłością ze szpar
w suficie i niebie. W dłoniach i oczach puszyste futerka,
welury. Bezpióry ty i ja - naga, rześka.
Spojrzenia proste w punkty na ciele, śmielej przybijały
flagi i proporce. Non consummatum tak odległy, jak zenit
- mit o bezsercowych kroplach na dotyk.

Nadeszły dni krótkie i noce za długie. Za długi płacę solą.
Bolą skazy, rzazy na twarzy. Odwracasz wzrok, co krok
wycinasz następną drogę donikąd.
Po dachach spływa rozmazany sierpień. Cierpię na bezsenność
i widzę jak spada, wsiąka w popękane chodniki.
Jest dojrzałą kobietą, która wkrótce poroni słońce.

Naiwne myśli, że może się wyśni podcięcie lotek.
Potem, już tylko gniazdo bez ptasiego mleka.
Nie czekam na cuda. Wszędzie puch, rdza,
babie lato i puste skorupy. Ciężka, ciężarna wodą w ustach.
Pusta jak stary dzban na płocie. Spękany, żylasty, bez duszy,
skruszy się lada moment. Lada ból.

Zamykam usta, bo przeciąg wwiewa sny, mgły wilgotne
wrześniowe z kasztanem w dłoni. Uszczelniam okna i powieki.
Parują zapachy. Nachyl się, szepnę, przetnę wstęgę
żurawiom, a później ukołyszę biodra. Zodiak kłamie
w oczy. Broczy, leje wodę. Ostatni upał faluje, słania się,
kłania, wpływa do wiotkich piersi. Dusi.

Nie odwracaj się, zostaw powidoki, podpuszczki, pokroki.
Wyjdź bokiem. Można wyrwać kartki z kalendarzy i pamiętników.
Po cichu. Pomału. Po.

autor

nieta

Napisany: 2011-06-09 Dodano: 2012-09-16 09:16:48

Ten wiersz przeczytano 1238 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie