Poranne słońce rani moje oczy

Jesteśmy martwi kiedy
nadchodzi noc nasze jutro
odchodzi każdego dnia za późno

Łzy nocą zawracają do
diamentu w Twych oczach
kiedy wiesz że nie ujrzysz
ponowie wschodu słońca

Zaślepieni wiarą, zagubieni w niebieskim błękicie
nawet nie spostrzegniemy
gdy zabraknie księżyca

Świecąca jasnością Twoich słów, pragnę wiecznie trwać
by nikt nie usłyszał szeptów namiętności w twarzy
fałszywego świata

Nie chcę żałować miłości, ale nie potrafię znaleść nas w tłumie
potrzebuję dotyku aby odnaleźć nieśmiałą miłość

Nie zostawiaj mnie przed
wschodem słońca
bo wiesz że w samotności poranne światło rani moje oczy !

Spróbuj mnie odnaleźć .. Bo nie potrafię żyć bez światła Którym zawsze miałeś być Ty..

autor

katarz_yna

Dodano: 2005-08-27 15:08:36

Ten wiersz przeczytano 635 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie