Porażka ukojenia

Ból wspomnień niewyobrażalny
Czar wydarzeń przeszłości fatalny

Coś pękło choć to już tyle czasu
Dusza niewinna skażona życiem
Ktoś ją uleczył z choroby tak ciężkiej
Nie wiedząc czemu zgasił jej słowo
Błysk oka uległ ciemności potężnej

Uwierzyć w miłość czy można w tej chwili
Zrozumieć sensu tego byśmy nie potrafili

Jasności nocy oczekiwać trzeba
Widzisz ją patrząc w pociechy oblicze
Zaglądasz w oczy i czytasz odpowiedź
A słowo prawda niewiedzą się staje

Bo znając oczywistych faktów istnienie
Przegrasz uczucie co pójdzie w zapomnienie

„Ból ukojenia goi rany… ale rani duszę”

autor

mataiwusi

Napisany: 2009-11-07 Dodano: 2009-11-07 23:48:30

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie