Portowa miłość

Portowa miłość

Gdzie morska fala brzegi obmywa,
a echo z dala niesie krzyk mew,
tam jutro z portu statek odpływa,
słychać na wietrze żagli śpiew.

Okręt wyruszy nazajutrz rankiem
gdy słońce już na niebie lśni.
A dziś dziewczyna ze swym kochankiem
żegnają upojnej miłości dni.

W małej tawernie się poznali,
gdzie marynarze piją rum,
wschody słońca wspólnie witali,
wsłuchując się w cichy morza szum.

I wielka miłość ich połączyła,
lecz nadszedł wkrótce rozstania czas.
Dziewczyna smutno głowę spuściła:
czy to uczucie przetrwa w nas?

Gdy nastał świt, marynarz odpłynął,
dziewczyna stała, patrząc za nim w dal.
Mijały dni, cały rok przeminął,
a w jej sercu została tęsknota i żal.

Często dziewczyna, chłopca wspominała
jak w tej tawernie patrzył na jej twarz.
Aż razu pewnego biała mewa przyleciała:
Od swego marynarza wiadomość masz!

Tęsknię za tobą i Cię oczekuję
tam, w drugim porcie zatrzymałem się.
Chwil spędzonych kiedyś razem nie żałuję,
przypłyń tu do mnie, chcę znów zobaczyć Cię.

Serce dziewczyny mocniej zabiło,
gdy się spotkali, żeby z sobą być,
choć samotności chwile przeżyło,
to i tak warto było czekać, by szczęśliwie żyć.

autor

Józefa Kornaga

Napisany: 2013-11-29 Dodano: 2013-11-29 19:17:46

Ten wiersz przeczytano 684 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie