powiedz ... że rozumiesz ...

Te oczy, których nie potrafię dziś zapomnieć
wpatrują się nadal w moją twarz
I usta które niegdyś tak całować chciałam
zimne i twarde niczym lód teraz są.

Wspomnienia jakże ciche i lekkie…
jak wiatr muskają moją zapłakaną twarz
Płomienny żar tamtych uroczych chwil
pozostawił po sobie jedynie brudny pył.

Zbrukana cierpieniem, żałośnie wyć zaczynam
by zapomnieć, urodzić się i żyć od nowa.

Za dnia piękną nazywana by w nocy
księżycowi zwierzać się móc
i tańczyć tańczyć…
Boże by tak
nigdy nie pomylić się już.

autor

rose001

Napisany: 2007-06-25 Dodano: 2007-06-25 20:33:16

Ten wiersz przeczytano 407 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie