Powiedz jej

Dniestr spokojny teraz, szczęśliwy,
niepomny jakby tamtego upadku.
Gdzieś tam, dwór za aleją wśród drzew,
przed ludźmi dziś schowany i trochę zapomniany.
Promienie na nim swe cienie zostawiają,
ściany zdobią
ocierają się o nie lekko, resztki murów kruszą.
Dookoła wysokie pokrzywy wyrosły,
ciekawskie są, zaglądają w opustoszałe już okna.
Od frontu stopnie na portyk prowadzą,
one wraz z kolumnami zazdrośnie wejścia strzegą.
Pusto, tylko słońce sennie przechadza się po ścianach, a jeszcze wczoraj pito szampana.
Muzyka grała, krynoliny, koronki,
a w sali blask niczym tęcza po żyrandolach
się snuje.
Śmiech, blichtr, i walc wirował jak derwisz.
On z lekka nieśmiałością przyciąga Ją,
i te ręce drżące w dotyku.
Porwał te pary ten walc,
na 3/4 rozkołysał wszystkie zmysły.
Patrzą na siebie, rozmawiają cicho,
by błękitu fal rzeki nie zakłócić.
Powiedz jej,o tym co wykrzyczeć nie można,
o tańcu w chmurach i deszczu.
Powiedz jej o raju, o wiośnie, lecie,
o wietrze,
a emocje prośbę wyślą, by walc zabrzmiał
raz jeszcze.

https://youtu.be/WPjNphbbla0

autor

Annna2

Napisany: 2020-08-10 Dodano: 2020-08-10 07:52:40

Ten wiersz przeczytano 992 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie