Powrót (?)

Myślałam iż zniknąłeś z mojego życia już na zawsze
Że wyrzuciłam Twój obraz z mojej chorej pamięci
Że nie wrócisz już nigdy, a ja
Będę żyć spokojna w moim własnym świecie
Ale to była wielka pomyłka…
Śmieszna wiara w zapomnienie
Przybyłeś nagle, nie pukając wtargnąłeś do pokoju mych myśli
I rozsiadłeś się wygodnie na starej pufie stojącej w kącie
Spotkaliśmy się jak dwójka zabieganych ludzi zderzających się na rogach ulic
To bolało
Widząc Cię czułam szczęście niegoszczące w sercu, od lata
Gdy słońce świeciło fioletowym blaskiem
Duszę rozpierała promienista radość
Pozwoliłam pochłonąć się przez trzęsawiska bzu, patrząc w Twe oczy
Najdroższe niegdyś kryształy
Poczułam Cię każdym włókienkiem ciała…
Jednak
Serce zaczęło głośno wołać „Nie!”
Nie… chcę stracić przez Ciebie kolejnych dwóch lat życia
Nie… pozwolę zniszczyć Ci ciężko zdobytego spokoju duszy
Nie… chcę byś więcej wbijał mi w serce nóż
Nie… proszę o nic więcej tylko o to byś odszedł
Raz i na zawsze
Ty nauczyłeś mnie kochać, a teraz
Pragnę zapomnieć jak się to robi
Proszę…
Oducz mnie miłości…

autor

madula

Napisany: 2005-04-13 Dodano: 2005-04-16 21:23:18

Ten wiersz przeczytano 459 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie