Poza Tobą

Poza Tobą, w oddali wysokie gwiazdy wróżą tęsknotę
Schnie drapieżny okwiat ust i dłonie mdleją
W jałowym świetle w którym Twego złocistego blasku nie ma.

Moje serce woła w tęsknocie.
Moje serce ustaje oczekując każdego sygnału.
To jak wołanie zagubionych podróżników.
To jak zaćmiony promień samotnej latarni
Wypatrywanej z nadzieją w sercu.

Wciąż gromy upiorne kruszą niebios błękit
w dalekiej krainie serce zamienia się w złotą bryłę.
A ja kocham zakrzepłym rubinem serca uparcie
stopy swe przytwierdzam mocniej choć ziemia drży
i darń skalista rozstępuje swe twarde ramiona.

I mojej świątyni skroń na głazy upada,
zamykają się obie połowice ziemskich dłoni
niczym powieka rażona palącym kurzem.
A ja miłuję i nie wypieram się swego pokarmu,
nie rozlewam wina duszy,
chlebem warg ukochanej nie gardzę.

Kolosem czy grudką podążam,
na źdźbłach ostatniej trawy.
Wśród skał i na przestrzał słońcu co płacze,
łzami ognistymi rosząc posuchę sromotną.
Biegnę do ramion, do uśmiechu co zawsze
oczekiwał będzie jak spragniony grzbiet psa.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-04-04 Dodano: 2007-04-06 13:20:44

Ten wiersz przeczytano 539 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie