Promienie końca
Mimo że świat upada,
A słychać wszędzie grzmoty i trzaski,
Stoimy, choć trup gęsto pada,
Póki słońce nie straci swe blaski.
A krew i sromota panują nieodwołalnie,
Tu każdy błaga o koniec żywota,
Modlitwy lecą, płyną błagalnie,
I uderzają o niebios szerokie wrota.
Nienawiść i zazdrość płyną strumieniem,
A gdzie litość? Gdzie miłość?
Zamiast pomocnej ręki; rzucą w ciebie
kamieniem,
Kto wytłumaczy ten chaos, tą
zawiłość.....
A skoro płoną jarzębin korale,
I w jezioro zamieniają się pustynne
piaski,
Będziemy stali dalej wytrwale,
Póki słońce nie straci swe blaski.
autor
Paweł Wosiak
Dodano: 2008-07-26 23:00:18
Ten wiersz przeczytano 598 razy
Oddanych głosów: 15
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
przyroda jest jak człowiek, który podobnie się
zachowuje jak ona...nic na to nie poradzimy...
3 zwrotka to cała prawda o życiu.
Strasznie spodobał mi się sam tytuł- koniec zamiast
słońca- genialne! Pierwsza strofa lekko trąca groteską
i jakoś tak nie pasuje do reszty utworu. Mnie
nastroiła raczej do śmiechu i zdziwiła mnie przez to
dalsza część utworu- te słowa o miłości, litości...
Podoba mi się bardzo ostatnia zwrotka- trafne
sformułowania, wszystko gra.
bo świat zmienia się aż tak . brak w nim ciepła, zima
panuję cały rok . pozdrawiam ciekawy wiersz