Po co jesteśmy?

Nie życie jest takie okropne,
Okropne są tylko od niego nasze wymagania,
Mijają koło nas wiosny, lata, jesienie słotne,
Które blado patrzą na nasze zmagania.

Przechodzą koło nas istoty niewidome,
Zaślepieni błyskiem rzeczywistości,
Obojętni na szmer serca, na trzy cnoty chwalone,
wolni od uśmiechu, ciepła, słodkiej miłości.

Lasy, pola, kamienie bezimienne,
Na nich nie ciąży brzmienie grzechu,
Patrzą na nas, a one niezmiennie,
Z naszej głupoty pękają ze śmiechu.

Ciągle szuka się piękna, krótkiej odpowiedzi,
Ażeby się znaleźć na progu doskonałości,
Lecz kto wytrzyma sromotę życia spowiedzi,
By żyć etyką, dobrze i w miłości.

Powoli ciernie oblekają duszę krwistą,
Wbijają się.....nie dają za wygraną,
Przebijają na wskroś dziwną siłą ognistą,
Rozdziera się dusza męki raną.

Koniec istnienia! Wszystko przepada,
Błędy, miłość, grono niewidomych,
Widzę....! Opaska fałszu na ziemię upada,
Eden anielski- teraz jestem wśród znajomych

autor

Paweł Wosiak

Dodano: 2008-07-27 00:36:58

Ten wiersz przeczytano 461 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie