Promyczek

Budził się lekko mglisty
majowy poranek,
starszy pan z panią, przyszli
właśnie- na przystanek.

Ona, trzymała w dłoni
bukiecik konwalii,
on- uśmiechał się do niej,
coś sobie szeptali...

Nagle- promyk słoneczny
wyskoczył z platanu
i spojrzał prosto w oczy,
dostojnemu panu.

Pani bukiet uniosła,
twarz mu przysłoniła,
czyżby taka zazdrosna
o promyczek była?

A ten promyk niezwłocznie,
także owej pani
spojrzał w oczy zalotnie,
rad z takiej odmiany.

Tym razem się zdawało,
że pan był zazdrosny
o igrający z panią
promyczek radosny.

Pani oczy zmrużyła,
lecz ich nie zasłania,
filuternie posyła
promyczek do pana.

Wtem autobus nadjechał,
ludzie powsiadali,
nasz promyczek miał pecha...
wpadł w bukiet konwalii.

Niezwłocznie także wsiedli,
owa pani z panem
i byliby wywieźli
promyczek w nieznane.

Ale, w porę wyskoczył-
nie kończąc zabawy...
wciąż mruga w czyjeś oczy,
reakcji ciekawy.

autor

zofia

Napisany: 2017-01-13 Dodano: 2017-01-13 19:51:42

Ten wiersz przeczytano 2566 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie